நெருங்கியவர்களின் மரணம்

இதுவரை கடந்து வந்த பாதையில் சந்தித்த மரணங்கள் வெகு சில. அதிலும், மிக நெருங்கிய மரணங்களை அருகிலிருந்து சந்தித்ததே இல்லை.. இது மரணத்தின் வலி அறியா வரமா, இல்லை மரத்துப்போன மனதிற்கான சாபமா என்று வகைப்படுதிப்பார்க்க முடியவில்லை.

சிறிய வயதில் தவறிய தங்கையின் மரணத்தின் நினைவு நூலிழையில் ஒட்டிக்கொண்டிருகின்றது. நானறிந்த முதல் மரணம் அது. நினைவு தெரியும் வயதில் கடந்து வந்த முதல் மரணம் அப்பாவின் அப்பாவுடயது; அதிகம் பழகியிராத மனிதர், அதனாலோ எனவோ துக்கத்தை விட அவரின் உடலை குளிப்பாட்டுகையில் மடிந்து விழுந்த கைகளையும், அதன் தலையில் எண்ணை தடவும் போது உண்டான பெயரிட முடியாத உணர்வும் தான் இன்னும் நினைவிருகின்றது.

கல்லூரி பருவம் கடக்கும் வயதில் நிகழ்ந்த ஆயாவின் (பாட்டியின்) மரணம் கொஞ்சமும் நியாபகம் இல்லாதது ஏனோ தெரியவில்லை கொஞ்சமும் உறுத்தவில்லை. இரண்டாம் ஆண்டு தேசிய மாணவர் படை சார்பில் பெங்களூர் உள்ள ரெஜிமேண்டில் உள்ளிருந்து பயிலும் பயிற்சியில் இருந்திருந்தேன். மிகவும் விருப்பப்பட்டு சென்றிருந்தேன். முதலில் ஆயாவின் உடல் நிலை கருதி போகாமல் இருக்க, எனக்காகவே சரியானதை போல அதிசயத்தை போல மிகவும் நன்றாகி என்னை வழியனுப்பிவைத்து விட்டு, அங்கிருகையில் நிகழ்ந்த மரணம். அவரின் ஆசைப்படி எனக்கு தகவலே சொல்லாமல், 15 நாட்கள் சென்று திரும்புகையில், புதிதாய் அடித்திருந்த சுவரின் வண்ணமே காரணத்தை சொல்லியது. ஆயாவின் மாலையிட புகைப்படத்தை காணும்போது கூட ஏனோ கண்ணீரே வரவில்லை.

இடையில், பள்ளி உயிர் நண்பனின் மரணத்தை விட, அவன் பெற்றோரின் கண்ணீர், கதறல் கொஞ்சம் கலங்க வைத்தது. அத்தையின் சிசு ஒன்றின் மரணமும், அதன் பஞ்சு போல உடலை மண் போட்டு மூடிய தருணமும் நினைவில் அந்த ரோஜாப்பூவின் வாசத்தோடு முட்டிக்கொண்டிருகின்றது. அதன் பின், கல்லூரி நண்பன் ஒருவனின் மரணத்தில் கதறிய பெற்றோர் கண்டு பதறிய மனம்.

இம்முறை தாத்தாவின் மரணம். இதுவும் நான் அருகிலிருக்க இயலாத மரணம். 84 வயது முதுமையினால் என்பதாலேயே இம்மரணம் மற்றுமொரு மரணமாகிவிடப்போவதில்லை. ஆனாலும் ஒன்றும் செய்யவியலாத சூழ்நிலை. விதி என்று எளிதாய் காரணங்கள் தட்டிவிட இயலாது, இந்த சூழலை தேர்வு செய்தது நான் தானே.

பல நினைவுகள் மேலேலும்புகின்றன. உத்தமர், அவரை போல ஒருவர் இல்லை என்பதற்கும் மோசமானவர் என வெறுத்து தள்ளுவதற்கும் உள்ள மெல்லிய நூலிழை இடையில் ஊசலாடிக்கொண்டே வாழ்வை நகர்த்திச்சென்ற ஒரு சாதரண மனிதர்.

சிறு வயதில் அவர் கைப்பிடித்து கதை கேட்டு வளர்ந்த நாட்களே அதிகம். அவர் வாழ்வின் முதிர்ச்சியில், என் வாழ்வின் தொடக்கத்தில் , வாழ்கை முரண் பிறழ, கருத்து வேறுபாடுகள் என்பதோடு நில்லாமல் வெறுப்பு என்று வரை சென்றது. காலம் அனைத்தையும் மாற்றிச்சென்றது எனது புரிதல்கள், விருப்புகள், வெறுப்புகள் எல்லாவற்றையும் ஆனால் அவரின் என்மீதான அன்பு தவிர.

நான் காட்டிய வெறுப்பை பல மடங்குக்கு மாற்றி அன்பாக காட்டி, மிகப்பெரும் புரிதல்களை எளிதாய் புரிய வைத்தார். எல்லா மனிதரிடமும் ஒரே விதமாய் பழகும் விதத்தை அறிவுரையாய் இன்றி செயல் முறையாய் எங்களிடையே பதிய விதத்தில் இன்னும் என்னுளே தான் இருப்பார்.

தைரியமாய் இரு, கலங்கிவிடதே, நாங்கள் இருக்கின்றோம்... என கூறிசெல்லும் தந்தைக்கும், தாய்க்கும் எப்படி புரிய வைப்பேன்......

என்னவென்று எனக்கே புரியவில்லை, கண்கள் காய்ந்தே போனதாவென தெரியவில்லை, மனம் கல்லாய் போனதா என தெரியவில்லை, மீண்டு வர முடிய மரணத்தை பற்றிய புரிதலா என புரியவில்லை,

எதுவாயினும் சரி, என் பிரியமானவர்களின் மரணங்களுக்காய் ஒரு முறையேனும் ஒரு துளி கண்ணிர் வேண்டிக்கொண்டிருகின்றேன்.